Column – Jeanette Vermeulen
Bij mij in de straat staan geen bomen. Gelukkig kon ik vandaag de tijd nemen om naar het bos te gaan, want voor je het weet zijn de takken kaal. Er was geen wind, ook geen zon, wel ritselde het overal waar ik liep waardoor de stilte nog intenser klonk.
Veel bomen zijn aan het verkleuren en opnieuw ben ik verrast over hoe verschillend dit gaat. Sommige voorlopers kleuren vurig geel-oranje, anderen stralen met een paars en wegglijdend groen. Vaarwel groei, bloei, vrucht en zaad, vaarwel seizoen 2025. Je komt nooit meer terug en energetisch keer je weer naar binnen, ook ikzelf. Terugkijkend op wat dit jaar mij bracht zet ook dit zich van nature om in materie, mijn persoonlijke kringloop: een her-inner-Ring rijker.
Maar goed, geen bomen dus in mijn straat en aangelegde natuur in de omgeving. Polderlandschap met akkers vol graan. Zelfs de bomen in het bos worden vaak (te) regelmatig gesnoeid, omdat het hout geld oplevert voor biomassa. In Lisse heeft de gemeente, naast een parkeernorm ook een bomennorm ontwikkeld. Bravo! Het percentage bomen op het aantal bewoners is vastgelegd en daarbinnen ook het percentage aan wijkers en blijvers. Zo is zeker gesteld dat een deel van de bomen blijft staan en mee kan groeien met de gemeenschap.
Ons landje is sowieso een delta met bomen zoals wilg, vlier en meidoorn. Maar waar het hier echt om gaat is niet afhankelijk van wàt er groeit maar hoe onze relatie hiermee is. Inheemse volkeren hebben dit voor ons bewaard in rituelen en verhalen. Zo ook onze Surinaamse broeders en zusters, waarbij hun relatie met de Kankantri of kapokboom model staat. Een veteraanboom die met de soms 60 meter hoge kroon boven het regenwoud uitsteekt.
25 november 1975 werd Suriname een onafhankelijke republiek. Vanwege dit jubileum eert Naturalis- Leiden vanaf 11 oktober de Surinaamse natuur met de tentoonstelling “Het bos van Suriname”.
Naturalis wil de verbondenheid met dit land onderstrepen en dit 50-jarige jubileum vieren door de grootsheid en diversiteit van de Surinaamse natuur te laten zien. Hoe inheemsen en Marrons in spirituele harmonie met het bos leven: een inspirerend en breder perspectief op natuurbehoud in een tijd van biodiversiteitscrisis
De grond is niet van jou en niet van mij.
De witte man kwam en vroeg “van wie is deze grond?
De inheemse man kijkt rond en zegt “van niemand”
“Oh” zegt hij “als dit land van niemand is, dan neem ik het.
Lloyd Read
Land als onderdeel van jezelf zien. Bomen als levend wezen benaderen, vol verhalen, wijsheden en die doorgegeven van generatie op generatie. Grond die respectvol geleend, gebruikt en verzorgd wordt. In deze relatie kan dus nooit sprake zijn van eigendom zoals bij ons een huis/ perceel grond tot handelsartikel verworden is.
Armoede en rijkdom komen in een heel ander licht te staan. Armoede is zo niet te weinig geld maar het ontbreken van een gemeenschap. En niet alleen de gemeenschap met de medemens maar ook de verbondenheid met grond onder je voeten & de natuur met alles wat daarin en daarop leeft.
Geef mij ook zo`n houvast in de fysieke wereld om de doorgaande lijn en opbouw van de gemeenschap te borgen. Dan ziet de wereld er heel anders uit, ben je op je plek waar je ook bent en dan kun je rechtop gaan staan. Inheemsen beschouwen land als een deel van het geheel, een deel van henzelf! Wat een rijkdom.
” Wij zorgen voor het bos en het bos zorgt voor ons.” De natuur heeft een stem. Kom luisteren!
